And the winner is…

… sound the trumpets, beat the drums… Mohammed Soudani! On Kino Otok’s last day Algerian director won out twice, as his Taxiphone got selected by the festival’s audience and he himself had previously had a role in the victory of the Golden Boys’ team against the Blu-Rays’ in the afternoon football match.

Sunday meant no movies for me, this unbecoming stain on my moviegoer’s cv being due on one hand to the coming of some friends of mine (who preferred sunbathing at the svetilnik to screenings) and on the other to the abovementioned football match. So, a few words about the latter.

Solved not without worry the problem of finding a ball, at 4 pm we found ourselves on the field by the Gasilski Dom. On one side the Blu-Rays (staff members + Innsbruck guests),  in impeccable festival’s pale blue shirts; on the other the Golden Boys (directors + other staff members), in casual clothes – I was dressed to kick, being allowed for the 1st time to wear my Athletic Bilbao’s lion-representing centennial t-shirt. Aficionados who came looking for Mohammed’s talent and Vlado’s magics weren’t disappointed by the GBs’ orchestra leaders, although the honor of entering the scorers’ list went to mr. C.W. Winter and the writer. Among the BRs there were great expectations on mr. Leitner, usually a very tough opponent: but, in his attempt to repeat the exploit performed in 2005 by Lisandro Alonso – who had been able to party veeeeery much on the previous night and then, some hours later, to score two decisive goals on the pitch – the Tyrolean ace stopped halfway. Therefore the Brs hopes had to rely mostly on Piera’s shoulders: but despite a great performance and a goal by the redheaded forward (my pick as MVP), it proved to be not enough. So, GBs 4 – BRs 1 and off we went, back to our cinema-related duties.

I must confess that, after having placed some chairs in Manzioli, I skipped the closing ceremony too. To get to know about Taxiphone’s victory I had to wait for the beach party, when I eventually made the acquaintance of Mai Tai, the cocktail drunken by Contact High’s protagonists in a scene of the movie (thanks for the suggestion, mr. Glawogger).
And then the night went on, talking & drinking & dancing ‘til the moment when, as in the best fairy tales, the police came by to stop the music. Bedtime, both my pard Luciano and me thought. Thus that was the end, for us, of Kino Otok 6.

In the end, were I to say one final sentence about this festival, made by people who are wise enough to take cinema very seriously and themselves not so seriously, I would paraphrase what J.D. Salinger makes Holden Caufield say about books: "What really knocks me out is a festival that, when you're all done experiencing it, you wish the people that organized it were terrific friends of yours and you could call them up on the phone whenever you felt like it."

Luckily enough, I have many staff members’ phone numbers…

Piervi

Let the music do the talking…

… or at least think of it as to the ideal structure to be led by on the unusual and exotic journeys you’re invited to by The Anchorage and The Land Inhabited. The two titles in competition (respectively by C.W. Winter & Anders Edström and by Anna Sanmartí) happen to have much in common. One – despite having a screenplay behind its shoulders – has the formal appearance of a documentary, while the other is a documentary proper; they both do without a clear narrative path and almost without dialogues; they both charm us with the beauty of the nearly uncontaminated landscapes of Swedish (in one case) and Mongolian (in the other) wilderness.

And – although in a very different form and to a slightly less poetic extent – we experienced the chemistry between music (this time concretely performed) and a fascinating sight on the forth night of Kino Otok too, thanks to the concert on the beach by Ante Upedanten, one of those things that mostly can make you blame for you haven’t learnt Slovenian yet (supposing you’re as ignorant as I am)…

Two more music-related coincidences:

1) Ante Pupedanten’s “Poštar” begins with an instrumental intro which comes directly out of “Tammurriata nera”, one of the most famous songs from Naples’ popular tradition. The story told by the song is that of a woman who gets pretty surprised when she sees his newborn baby is black. More or less the same kind of surprise Mohammed Soudani (Taxiphone’s director) told us he had when he realized he was darker-skinned than the average Algerian. But, if I can give you an explanation for the 1st case (it’s the end of WW2 and the woman had had sex with a coloured soldier of the US army, which wasn’t very rare at that time, given the circumstances), I have no ideas about the 2nd. Nor has Soudani (no insinuation intended, be it clear)...

2) Some minutes ago, just after I had begun writing these lines, a brass-band quite unexpectedly (to me, at least) showed up and began playing here below, in Manzioli square.

Kino Otok: you never know what you’re going to get!


Piervi

The (Cameroon Love) Letter I would love to review…

… but I cannot. I literally can’t find the words to express a judgement on Khavn’s last title. It’s beautiful, no doubt about it, but I find myself unable to tell you if it’s just beautiful, or very beautiful, or unbelievably beautiful, if you get what I mean. Actually, the experience I’ve just passed through it’s more complex than just sitting in a hall and watching a movie. Take the picture, add the live accompaniment for piano solo performed by the director himself, add the memories that the dedication brought to my mind and maybe you can get an idea of the reason why Cameroon Love Letter gets into the narrow group (I guess I can count them on 2 or 3 hands’ fingers) of movies whose vision – and, here must be said, listening – moved me to tears or almost succeeded to.

Others will be able to tell you about the technical, narrative and poetic virtues of the movie. I’m not, at least not now.

No more words, then, but – thanks Khavn and thanks life, chance or whatever for having led me to cross certain persons’ paths.

Piervi

Marko Cvejić: "Na otok hodim kot avtor in mentor"

Beograjski režiser, ki v sklopu Kina Otok vodi delavnico, v okviru katere je izkušnje pridobivala mednarodna ekipa bodočih mentorjev filmskih delavnic.

Znova v navezavi s krškim DZMP, preko katerega je vodil poučevanje že avgusta na Trški gori, delavnica služi kot nadaljna stopnja - torej predvideva, da udeleženci že poznajo osnove filmskega jezike. »Z ekipo sodelujem že dlje časa, saj je njihov način nabora udeležencev iz različnih evropskih držav vselej zanimiv bazen za bogastvo raznolikosti, ki jo potem spravimo na film. Tako na Trški gori kot zdaj v Izoli, so recimo prisotni trije beloruski mladci, ki so zanimiva popestritev.«

Tudi sam je bil zanimiva popestritev različnih filmskih festivalov, na Kinu Otok je bil prisoten ob vseh petih izvedbah. »Sem hodim kot avtor ali mentor, saj sem v preteklih letih že predvajal svoje izdelke v sklopu Videa na plaži. Meni osebno predstavlja tukajšnji festival posebnost v ponudbi, saj izdatno neguje filme nekdanjega tretjega sveta. Prisotnost avtorjev doda svoj čar in ta se odrazi v festivalski atmnosferi, ki je tu vselej izjemna. Tudi če kdaj filmi niso na tako visokem nivoju.«

V Beogradu sicer Marko prav tako kot v Izoli deluje kot avtor in mentor. »Predavam v Akademskem filmskem centru, ki je ena izmed mnogih državnih filmskih šol, in tam preko celotnega šolskega leta skrbim za vodenje skupine skozi proces ustvarjanja filma.« Vseeno mu ostane dovolj časa, da predvsem med vikendi opravi kakšno delavnico, pri čemer se mu je ob številnih obiskih Slovenije izostril tudi občutek za naš jezik. »Veliko sem v Krškem in Tolminu, lani sem sodeloval tudi na Dokmi, kjer sem bil član žirije, tako da zagotovo poleg ustvarjanja, velik del mojega dela zajema tudi izobraževalna plat. «

Naslednji njegov projekt ima naslov »Podonavske švabe.« Kot dober poznavalec vojvodinskih manjšin, med katerimi se najde kar 34 narodov,, se je po Slovakih odločil pod prerez vzeti nemško manjšino. Bolje rečeno preostanek le te. »Pred prvo svetovno vojno jih je bilo milijon in pol, zdaj pa najdeš v Vojvodini 3952 prebivalcev, ki se opredeljujejo kot Nemci.« Marko pripravlja zgodbo o tem, kako sta Marija Terezija in Franc Jožef naselila številne prebivalce Avstroogrske, ki so zgradili mrežo kanalov in naselili v 16. in 17. stoletju pusto in močvirnato Vojvodino ter jo spremenili v panonsko žitnico. »Tem ljudem so dali posest in državno službo, ker so branili mejo pred otomanskim imperijem, ki je sicer potekala ob Donavi v Beogradu. Za zahvalo pa so jih po drugi svetovni vojne, predvsem nedolžne, spravili v taborišča, jim odvzeli vso lastnino in državljanske pravice, tako da je njihova množična migracija iz Vojvodine popolnoma razumljiva. Zakonodajo smo spremenili šele leta 2001, Srbi pa imajo uradno še vedno zapisane sankcije zaradi t.i. nemške krivde.«

Lahko bi napovedali, da bo Marko Cvejić tudi ob sedmi izvedbi festivala Kino Otok gostoval v Izoli. Morda ga bodo prav zgodbe podonavskih švabov uvrstile v uradni program festivala, katerega gost je že od prve izvedbe dalje.

Toni

Tik-tak

Pet, štiri, tri, dva, ... in mimo je še zadnji dan. Sonce, povabila, obljube - vidimo se kmalu! Če ne prej, naslednje leto.

Česa smo se naučili? Od filmov tega, da je hitrost časa zelo relativna. Dobri filmi imajo moč, da nas odlepijo od tiktakanja urinega kazalca in nam čas odmerjajo v kadrih. Sodelovanje v prostovoljski brigadi Kina Otok ima moč, da še za odštevanje časa zmanjka časa in je vsega konec še preden se dobro zaveš, da se je res začelo.

Od tistih, ki so kupili vstopnico in sedli na Manziolijev trg, smo se naučili, da se je treba v septembrskih večerih toplo obleči in da hladen severni veter lahko s trga pomete smeti, filmofilov pa ne.
Od filmov smo se naučili marsičesa. Da se zgodovina ponavlja, dokler se trak njenega filma ne pretrga. Da tudi v črno belem filmu marsikdaj marsikaj ni črno belo. Da je svet takšen, kakršnega si zamisliš.
Od modrih misli, ki so jih z nami delili gostje, pa se nas je prijela tista najbolj univerzalna, ki smo jo že nekje slišali in ki nam jo je ob večernem druženju na Svetilniku zaupal režiser zmagovalnega filma: da je vse, kar potrebujemo, ljubezen. Pa saj to smo že vedeli!

Za to priložnost bom zato njegovo misel prepleskala z drugačno barvo: vse, kar potrebujemo, je Otok. Vprašajte prostovoljce, ki s(m)o svoj čas za en teden podredili taktirki Direktorice, Izolane, ki so nas (in vas) z veseljem sprejeli medse, in redne obiskovalce otoških prizorišč.
Vse, kar potrebujemo, je Otok. Kino Otok! Južni Otok. In spet odštevamo.

Rappporto Interstellare #2

- Sì, pronto, centralino? Vorrei parlare con l’Ufficio Missioni Interplanetarie, grazie…
- ?
- Salve, qui Maggiore Erregibì Monkey per nuovo rapporto Missione Interplanetaria. Ci sono grosse novità, Tenete.
-?
-Questa Isola non è un’isola, ma a volte si trasforma in un’isola. Un’isola felice. E manco a dirlo si chiama proprio così: Izola.
- …?
-Beh, facciamo così: lei provi a immaginare una spiaggia, Signore. Una spiaggia è un posto che comincia sempre nello stesso punto ma finisce un po’ qua e un po’ là, perché un attimo prima l’acqua ne copre un pezzo e un attimo dopo lo scopre. E quell’acqua, che si muove e scopre e ricopre eccetera eccetera si chiama mare.
-?
-Ecco. Adesso la spiaggia se la immagini di notte, piena di vento. E su questa spiaggia un telo bianco. Poi provi a immaginarsi che qualcuno ci spari su una luce, che non è sempre della stessa intensità. Bene, Tenente: il risultato è che l’immagine sul telo si muove, e questo è ciò che sulla Terra chiamano “Cinema”.  E poi mentre tutto questo succede, con la spiaggia, e il fascio di luce che va sul telo e che se non ci fosse il telo guarderebbe il mare, due persone improvvisano della musica. Ed anche questo è cinema, perché tanti anni fa funzionava proprio così, solo che poi non è più stato così fino a quando su questo pianeta non si sono ricordati che l’idea non era male. Ed in effetti lei non immagina quante cose si possano fare con un po’ di luce, un telo bianco, un sintetizzatore, un didgeridou e qualche piatto metallico, Signore.
-?
- Le immagini erano di bagnanti in spiaggia. Ma di giorno.
-?
-No, non è sempre così: non è che se proietta qualcosa su una spiaggia le immagini devono essere state per forza girate su un posto simile. Oggi, per esempio, ho visto un film di riprese aeree su una regione del Canadà. Si immagina la scomodità di proiettarle a 3000 metri, sennò? L’idea mi è sembrata bella proprio perché c’era una spiaggia su un telo su una spiaggia. E le immagini non avevano suono, ma arrivava il suono dell’acqua  che copriva e scopriva la spiaggia su cui era posto il telo.
-?
-No, Signore. Non era un cocktail party e non c’era bisogno del pass blu per arrivarci. E lei che mi aveva messo istruito che senza il pass avrei dovuto fare delle avances a un produttore di fictions televisive.
-…
-Anche qui si sbagliava, Tenente. Il festival non è dentro l’Italia, ma un po’ più in là.
- ?
- No, Signore. Ancora niente VIP: neanche Renato Pozzetto. VIP, per me, ieri sera, lo sono stati gli ANTE UPEDANTEN: quattro strampalati in abito e cravatta fullsize che con un contrabbasso, una grancassa, una chitarra e un violino suonavano canzoni di partigiani e lavoratori, molti brani in sloveno (Maledizione: perché mi ha fatto imparare l’italiano e non lo sloveno?!?), un po’ di Jimi Hendrix, un po’ di tradizionale italiana e pure When The Music’s Over dei Doors. E a questo proposito, signore, dovrei rivolgerle la mia comunicazione più importante.
-?
-Ho intenzione di rassegnare le mie dimissioni, Signore.
-!!!
-Beh, allora lo consideri un ammutinamento. Vorrei che mi lasciaste qui: ho intenzione di prendermi il mondo. Ieri sera mi è sembrato che si potesse fare. E che a tratti possano farlo un po’ tutti i terrestri, Signore. Ad esempio, pare che nell’acqua che viene e va e che scopre e ricopre ci si possa anche tuffare. Ho proprio voglia di scoprire che effetto fa. Mandi pure le mie credenziali in casa di detenzione. Si tranquillizzi, Signore: le invierò una cartolina.

Luciano

Ko vsi spimo - film, ki ga ne boste videli na iranskih avtobusih

Iran se v današnjem geopolitičnem prostoru nahaja na ožigosani strani totalitarnih režimov, med katerimi mu lahko preostali člani osi zla, vsaj glede kinematografije, kvečjemu zavidajo. Resda je za to delno zaslužna številčna perzijska diaspora, ki je uspešno predstavila Iran in tamkajšnje razmere s pomočjo produkcij izven matične države, kar je ob drznem obravnavanju iranske družbe, predvsem filmske srenje, uspelo tudi filmu »Ko vsi spimo«.

Že uvodni kadri so mi vzbudili spomin na dolge nočne vožnje z avtobusom med iranskimi velemesti, na katerih je vselej, poleg jokajočih otrok, največ negodovanja potnikov in preglavic s spanjem povzročalo neumorno vrtenje filmov. Običajno je šlo za cenene situacijske komedije s tipično karakterizacijo v slogu commedie del'arte; po pogovoru z domačini je bilo tovrstnih izdelkov vsaj toliko kot kritik na Ahmadinedžada, po zelo ugodni ceni pa so bili ti filmi dostopni v vsaki izmed prodajaln s plagiatskimi DVDji. Ob izdatni produkciji pa se pojavi vprašanje - zakaj so v vseh filmih nastopali vselej (skoraj) isti igralci. Odgovor je spretno ponudil lanskoletni izdelek Bahrama Beyzale.

Destrukcija iranske kinomatografije po njegovem mnenju izvira v nepotizmu, s katerim se skuša preprečiti sleheren vstop kontra-revolucionarne miselnosti v skrajno ideološko obremenjeno podobo iranske družbe. Kaj državljani počnejo v svoji zasebnosti je po razpadu nravstvenih milic bolj ali manj prepuščeno njim samim in tak odnos ima oblast tudi do filma – dokler ni podprto z državnimi sredstvi, si lahko privošči tudi odmik od striktne režimske hvale - seveda do določene mere. Režiser je spretno upravičil zgodbo zamenjave glavnih igralcev, naslova filma, režiserja, celo zaključnega razpleta z idejo filma v filmu. Tragično smrt iranske kinematografije je naprtil producentom, smrt mučenice, kinematografske Nede, pa uprizoril kar pred staro in opuščeno kinodvorano. Kako simbolično.

Ne glede na to, da se »Ko vsi spimo« bržčas odmika od masovne produkcije iranskih cenenih filmov, pa jih smelo zajame v svojo idejo. Brez njih, tega filma pač ne bi bilo, brez tega filma, pa morda tudi ne prepričanja, da je večina iranskih filmov dandanes pravzaprav groznih. K sreči ti ostanejo v Iranu in jih vidite le na nočnih avtobusih ...

Toni